Grijzig, kleurloos, zo voelde ik me al een tijdje. Terwijl ik afgelopen maanden allerlei moois gemaakt had en er net allemaal nieuwe en interessante projecten en samenwerkingen op mijn pad gekomen waren. Ik voelde aan mijn water dat er meer aan de hand was dan dat ik mijn dag niet had. En ik hoorde mijzelf ook opeens ‘Mwah.’ antwoorden toen mijn yogamaatje vroeg naar hoe het met me ging. ‘Ik ben mezelf een beetje kwijt.’
Twee weken later ontvouwde zich iets groots en donkers. Ik zocht hulp, omdat ik aanvoelde dat het niet zomaar wat was. Dat was trouwens meteen een eerste stap in de goede richting. Schaamte en een overlevingsstrategie van doen alsof het goed met me ging en ik alles onder controle had, weerhielden mij alle jaren daarvoor van hulp zoeken. Terwijl ik misschien diep van binnen wel wist dat ik wel wat hulp kon gebruiken. Intussen weet ik dat zoiets zich aandient wanneer je er ruimte voor hebt, er klaar voor bent om het aan te gaan.
Dit bewustwordingsproces, zoals ik het al snel noemde, bleek gaandeweg hoofdzakelijk te bestaan uit leren durven voelen. En uit leren om mijn kwetsbaarheid te delen, kleur te bekennen. Maar ook uit het doorvoelen van wat ik als buitengewoon sensitief kind wel en niet had meegekregen. En van de invloed die dat alles tot dan toe had gehad op mijn volwassen leven. Als echo van wat mijn ouders en hun ouders wel en niet hadden meegekregen. Ik leerde ook voor het eerst wat zelfliefde is, een begrip dat ik lange tijd als nogal zijig had geïnterpreteerd.
Het proces nam een grillige vorm aan. Het ging over het doorbreken van niet helpende patronen en van belemmerende overtuigingen. Een weg van hoofd naar hart. Een weg met hobbels en kuilen, soms moeilijk begaanbaar, mistig. Dan weer met prachtige uitzichten. Een onderweg zijn door mijn innerlijke landschap.
Onderweg zijn we ons hele leven. Zolang je in beweging blijft, is er ontwikkeling, groei mogelijk. Als je vastloopt, de weg kwijt bent, of je gedesoriënteerd raak door een grijze sluier van mist, dan kan het buitengewoon prettig zijn om in een coach of therapeut je gids te vinden. Zodat je dóór de mist je weg terug vindt, weer kunt thuiskomen bij jezelf.
Ik ben mijn eigen proces ondanks – of misschien wel dankzij – het bijbehorende ongemak, de moeilijke momenten van niet-weten, gaan waarderen als het leerlandschap van mijn leven. Daarnaast tekenden zich de raakvlakken met het creatieve maakproces af. En met creatieve uitingen die in een compositie van vormen, lijnen, wegen, kleuren je (bekende en onbekende) innerlijke landschap in kaart brengen.
Daar gaat mijn hart sneller van kloppen. Daarom besloot ik het ambacht van coach en counselor te leren. Nu ontmoeten kleur en menselijkheid elkaar in mijn praktijk voor beeldende expressie en coaching. Met nieuwsgierigheid, verwondering en compassie begeleid ik medemensen naar (hernieuwde) verbinding met zichzelf, en van daaruit met een ander en de wereld om hen heen.
Ben jij nieuwsgierig naar jouw innerlijk landschap, zoek je verbinding met jezelf en jouw creatieve bron? Welkom! Maak een afspraak voor een intake of een korte kennismaking.